Magkakapamilya, magkakapuso at magkakapatid sa pagsasamantala

Aaminin ko, pinangarap kong maging reporter sa isang malaking broadcasting station. Sa totoo lang, hanggang ngayon [ay] ito pa rin ang pangarap ko. Ngunit tila mailap talaga sa akin ang career sa news reporting. 

Taong 2012 nang una akong sumubok pumasok sa mainstream media. Nag-apply ako online sa ABS-CBN at GMA habang nagsusubok ring makapasok sa ibang kumpanya. Mahirap humanap ng trabaho. Halos araw-araw ay hindi bababa sa limang kumpanya ang pinupuntahan ko para mag-apply. Advertising, call center, sales atbp. Lahat sinubukan ko pero bigo ako. Nakaka-demo. Nakakababa ng moral na lahat tumatanggi sa iyo. Hanggang sa isang araw, habang nanlulumo akong pauwi mula sa pag-aapply ay may nagtext sa akin: “Hi Mr. Jaime de Guzman, this is ***** from ABS-CBN, you are invited to take the pre-employment examination on June 15, 8am at the ELJ Bldg. Please reply for confirmation. Thanks!”. Nabuhayan ako ng loob. Nagmadali akong umuwi at agad na ibinalita ito kay Mama. Mag-eexam palang ako pero pakiramdam ko e mag-start na ako sa trabaho. Iba talaga ang saya ko sa text na ito.

FAST FORWARD.

August 5, 2012. Unang araw ng trabaho ko bilang program researcher ng FAILON NGAYON. Masaya. Excited. Kinausap agad ako ng executive producer at unit head ng program. Tinalakay ang sweldo at iba pang bagay tungkol sa produksyon. Ayos naman. Mababait ang mga katrabaho ko. Pati ang mga boss ko e considerate. Sabik akong magtrabaho lalo na at investigative pa ang program na napuntahan ko. Pero hindi naging madali sa akin ang lahat. Dito ko unang nalaman ang trabaho sa likod ng camera. Mahirap ang trabaho. Mahirap maging researcher. Fulfilling ang trabaho pero mahirap. Halos buong lingo kang magtatrabaho para sa isang episode. [At] hindi mo pa tapos trabahuhin ang ieere mong episode e inuumpisahan mo na ring trabahuhin ang susunod na episode. Magkakasabay-sabay ang trabaho mo. Nakakabigla. Hanap ng case study, hanap ng props, locations, video research atbp. Lahat ng elemento para tumayo ang isang istorya e tatrabahuhin mo. Sa loob ng isa’t kalahating buwan ko e nakagawa rin ako ng dalawang episode. Nakakaproud pag napapanood mo ang gawa mo sa TV. Lahat halos ng tropa ko [e] tinext ko para panoorin ang episode at abangan ang pangalan ko sa dulo. 

Pero eventually ay nagresign din ako. Dahil sa nature ng work, bumagsak ang katawan ko. Nagkasakit ako. At nawala ng ganang magtrabaho. Wala na uli akong trabaho. Pero hindi ako nabakante. Nagvolunteer naman ako bilang prop-media officer sa isang party-list. Sakto dahil mag-eeleksyon.

Pagkatapos ng eleksyon ng April 2013 ay nag-apply ulit ako online sa ABS-CBN at GMA. Nagtext agad sa akin ang ABS-CBN, ganon pa rin, exam, interview sa HR at iba pang pre-employment process. Matagal ang proseso sa ABS-CBN. Maraming interview. Hanggang sa tumawag na rin ang GMA. Pre-employment examinations. Hindi na ako masyadong excited. Sakto na lang.

Maaga ang exam ko, 8am. Pero 7:30 palang ay nasa GMA na ako. Hanggang sa pinapasok na kami ng guard at pinatuloy sa 2nd floor. At nagsimula na muli ang aking pakikibaka sa mainstream media.

Sa programang Imbestigador ako na-assign. Mabait rin at di matatawaran sa husay ang mga katrabaho ko. Maswerte talaga ako sa mga nakakatrabaho ko dahil mababait. Walang mga power-tripper. Walang masungit. Walang shit. Kaiba sa kwento ng ibang nasa media. At dahil hindi sa akin bago ang trabaho, naging madali sa aking gamayin ang sistema sa GMA. Pero ganon pa rin, mahirap talaga ang nature ng trabaho. Yung tipong gusto mo na lang sabihing “pwede bang umiyak na lang?”. Nakakaiyak ang bawat araw. Lalo na kapag nagsisimula ka palang. Wala ka pang contacts, resources at network para makakuha ng istorya, interviewee o case study at iba pang pwedeng maging elemento ng episode mo. Normal naman siguro ito.

Kahit paano ay nakatulong sa akin ang karanasan ko sa  ABS-CBN para maendure ko ang pressure at stress sa trabaho. Hanggang sa nasanay na ako sa trabaho. Hindi na sa akin issue ang nature ng trabaho. Medyo nakakasabay na rin ako sa iba. Pero hindi ito sapat para manatili ako sa GMA. Habang dumadami na ang aking karanasan sa produksyon, mga nakikilalang tao, natutunan sa iba [ay] nagsisimula na rin akong mag-isip para sa kalagayan namin sa loob ng kompanya. Hindi kami regular, walang benepisyo, walang ayudang medikal, walang libreng bigas, walang leave atbp na dapat ay natatanggap ng isang empleyado. Malabo kaming maregular. Malabo ring ibigay ang mga benepisyo. Malabo lalo na at walang balak ang kompanya at sa katotohanan ay nais pa nitong panatilihin ang aming employment status bilang TALENT. No employer-employee relationship. Isang service-provider umano sa kumpanya. At sa puntong ito ay napaisip ako kung tama pa bang manatili pa ako sa isang kumpanya hindi ka binibigyan ng kasiguruhan sa hanap-buhay. 

I resigned. Actually, hindi resignation letter ang ibinigay ko kundi “withdrawal of service” dahil ika nga nila, service-provider kami bilang talent ng GMA. Parang isang propesyunal na doktor na nagbibigayr ng serbisyo sa mga pasyente. No employer-employee relationship naman e. Walang pangangailangan para magresign. 

Hanggang sa nabalitaan ko na lang ang laban ng mga dati kong katrabaho sa Imbestigador laban sa GMA—hindi lang ng mga taga-IMBESTIGADOR kundi maging ng ibang nagnanais na baguhin ang kasalukuyang umiiral na sistema sa GMA. Nakakapanghinayang na hindi na ako umabot sa laban nila. Sumuko ako e. Bigla kong naisip na sana pala ay hindi ako sumuko at sana [ay] kasama akong lumalaban para sa aming karapatan. Nakakapanghinayang na hindi na ako naging bahagi ng kanilang laban.

Pero nakakahanga. Nakakaproud na mabalitaan mong ang mga kasamahan mo dati sa trabaho ang sya ngayong nangunguna sa pagtataguyod ng kanilang karapatan— karapatan sa kasiguruhan sa trabaho at mga benepisyo; mga batayang karapatan ng isang empleyado. Nakakahanga ang kanilang paninindigan. Kahanga-hanga na handa nilang iwan ang kanilang mga karera para sa kanilang ipinaglalaban. Nakakahanga ang kanilang matibay na pagtindig laban sa GMA-- silang mga award-winning producer, writer, researcher at iba pang staff ng GMA na nagpapayaman kina Gozon. Nakakahanga silang mga dekalibreng empleyado ng GMA na gumawa ng pangalan ng mismong kumpanya sa larangan ng pamamamahayag. Silang mga tapat at buong pusong nag-aalay ng talino para sa trabahong itinuring na nilang buhay. Kahanga-hanga silang handang iwan ang kanilang comfort zone para sa laban hindi lamang ng manggagawa ng GMA kundi ng buong industriya ng pamamahayag.  Kahanga-hanga.

WALA PA NGAYON ANG TAGUMPAY. Marahil ay malayo-layo pa ang lalakbayin ng inyong pakikibaka. Pero alam kong tiyak ang tagumpay nito. Sa huli, lagi’t laging nasa tama ang pagpanig ng hustisya. Maging masalimuot man ang laban, wala itong ibang patutunguhan kundi ang tagumpay. Hindi man ninyo matamasa ang inumpisahang laban, tiyak akong babaunin ninyo sa habang buhay ang ligasiya ng inyong laban! At sapat na ito upang taas-noo ninyong lisanin ang isang kumpanyang hindi nagbigay ng pagpapahalaga sa mga nagtaguyod ng kanilang tagumpay!

Lagi’t lagi lamang ninyong tatandaan na kasama ninyo kami sa laban. Kasabay ng hindi ninyo pagbitiw ang aming di-matatwarang suporta para sa inyo. Wala man kami sa istasyon, lagi ninyong baunin ang aming pagkagalak at paghanga para sa inyong determinasyon na lumaban para sa inyong karapatan! 

Sa huli, wala tayong aasahan sa mga tulad nila. Sila na magkakapamilya, makakapuso at magkakapatid sa pagsasamantala. Kaya’t ano pa man ang mangyari, tuloy lang ang laban!

Bukas na liham para sa isang kaibigan

Kaibigan,

Matagal na rin nang huli tayong nagkakwentuhan sa mga buhay-buhay natin. Malamang madalas naman tayong mag-usap dahil magkakasama tayo sa gawain pero hindi na tulad ng dati. Bigla ko tuloy na-miss yung mga panahong kuntento na tayo kahit tayong dalawa lang ang magkaharap sa kwentuhan, foodtrip, inuman at gawain. Ayos na kahit dalawa lang tayong lumalakad para sa mga kalokohan. Tinulungan pa nga kita sa nililigawan mo noon. Yung nga lang hindi ka sinagot. Pero masaya pa rin tayo. Tayo pa! Wala naman tayong ibang ginawa kundi magpakasaya. Foodtrip ng burger, nood ng b*** sa celphone, tambay at kantahan sa bahay, gawa ng project o assignment ng bawat isa o kung ano pa man. Natatandaan ko pa, kapwa problema sa chix ang madalas nating pag-usapan nyan. Nanliligaw ka, ako naman may karelasyon na. Cool nga e. Naalala ko din minsan pa nga, mula sa iskwelahan, didretso ka ng bahay dahil nagtatampo ka sa tatay mo na pinahiya ka sa harap ng mga kasamahan nya. Ako naman, tumawa lang. Pero bilang kapalit ng pagpapatuloy ko sa'yo sa bahay, nanlibre ka ng french fries at burger sa may katabing bahay lang namin. Sulet!

Naalala mo din ba yung uminom tayo sa bahay para mailabas ko ang sama ng loob ko sa aking buhay pag-ibig? Ayos yun! Hati tayo sa pambili ng Empi pero sinagot mo yata ang pulutan natin. As usual french fries at burger ulit. Tayong dalawa lang nag-inom sa kwarto. Syempre lasing tayo. Sobrang lasing. Kinabukasan, tayo pa rin ang magkaharap. Literal na hind tayo nagsasawa sa bawat isa. Hanggang sa umalis ako. Ilang buwan din akong nawala. Pero bago ako umalis, syempre may pabaon ka pa rin sa akin. Madalas pa rin tayong magkaugnayan sa sulat ng mga panahong iyan. Actually, sa sulat mo lang nalaman kong hindi ka nga sinagot ng nililigawan natin este nililigawan mo. Busy ka pa rin sa pag-aaral mo nyan. At bago pa nga ako umalis, sinabi mong kailangan mong tapusin ang iyong pag-aaral kahit sa totoo lang ay sobra ka ng nahihirapan dito. Ang sagot ko, "Lahat ng bagay ay may katapusan. Kayang-kaya mo yan!".

Hindi lumilipas ang araw ng wala tayong galaw. Masaya ako sa mga nangyayari sa'yo. Ganun ka rin sa akin. Iisa lang ang takbo ng utak natin. Yung tipong daig pa natin ang magkapatid. Basta malapit tayo sa isa't isa. Sobra. Nagkakaintindihan tayo kahit wala tayong sinasabi sa bawat isa. Pakiramdaman. Alam na.

Hanggang sa mag-iba ang lahat. Marahil masyado kang naaliw sa eskwela at mga kabarkada. Kaya pagbalik ko, normal na lang ang lahat. Ako din naman. Iba na rin ako pagbalik ko. Sa totoo lang, nung muli tayong nagkita, nanibago ako. Hindi tayo maingay. Hindi tayo masyadong nagkikibuan. Hindi ka sabik sa kwento ko, wala ka ring kwento sa akin. Pero nanatiling normal ang lahat. Hindi na rin tayo masyadong nagkikita. Magkatext pero tungkol sa gawain at hindi upang mangamusta. Nagkakausap pero hindi upang magkwentuhan kundi dahil nasa iisang pulong tayo. Hindi naman tayo magkaaway. Wala tayong alitan pero nag-iba ang lahat. Tila tama nga ang sinabi ko sa'yo "Lahat ng bagay ay may katapusan.".

Hindi ko alam kung paano nagbago ang lahat. Bigla na lang nawala yung mga araw na yun. Yung parang kahit magkadikit pa tayo ng inuupuan ay tila napakalayo natin sa isa't isa. May kanya-kanya na rin tayong interes at gusto sa buhay. May iba ka ng kwneto. May iba ka ng buhay. Sa totoo lang, ni hindi ko na alam ang bawat nangyayari sa'yo hindi tulad ng dati na alam ko kahit bawat minuto ng galaw mo. Hindi ka narin nagkukwento kahit tungkol ng bago mong nagugustuhan. Nag-iba na tayo sa isa't isa. Pero ganun talaga. Lahat nagbabago.

Pero ganun nga ba talaga? Ngayon ko lang kasi naisip, anu pa man ang mga pinagdaanan natin, mga samaan ng loob, alitan, hindi pagkakaunawaan o kahit ano pa man, sana tulad pa rin tayo ng dati.


-akosiliet

50 Truths about Hugo Chavez and the Bolivarian Revolution

President Hugo Chavez, who died on March 5, 2013 of cancer at age 58, marked forever the history of Venezuela and Latin America.

Hugo Chavez

1. Never in the history of Latin America, has a political leader had such incontestable democratic legitimacy. Since coming to power in 1999, there were 16 elections in Venezuela. Hugo Chavez won 15, the last on October 7, 2012. He defeated his rivals with a margin of 10-20 percentage points.

 2. All international bodies, from the European Union to the Organization of American States, to the Union of South American Nations and the Carter Center, were unanimous in recognizing the transparency of the vote counts.

 3. James Carter, former U.S. President, declared that Venezuela's electoral system was "the best in the world."

4. Universal access to education introduced in 1998 had exceptional results. About 1.5 million Venezuelans learned to read and write thanks to the literacy campaign called Mission Robinson I.

 5. In December 2005, UNESCO said that Venezuela had eradicated illiteracy.

6. The number of children attending school increased from 6 million in 1998 to 13 million in 2011 and the enrollment rate is now 93.2%.

7. Mission Robinson II was launched to bring the entire population up to secondary level. Thus, the rate of secondary school enrollment rose from 53.6% in 2000 to 73.3% in 2011.

8. Missions Ribas and Sucre allowed tens of thousands of young adults to undertake university studies. Thus, the number of tertiary students increased from 895,000 in 2000 to 2.3 million in 2011, assisted by the creation of new universities.

 9. With regard to health, they created the National Public System to ensure free access to health care for all Venezuelans. Between 2005 and 2012, 7873 new medical centers were created in Venezuela.

 10. The number of doctors increased from 20 per 100,000 population in 1999 to 80 per 100,000 in 2010, or an increase of 400%.

One Billion Rising (Int'l Womens Day)

Manila, Philippines-- Students from Adamson University danced the One Billion Rising theme song on the International Women's Day program held at the Liwasang Bonifacio.

March 8, 2013.

Barug Katawhan leader shot dead in Davao Oriental

Kagawad Cristina Jose of Brgy. Binondo, Baganga Municipality, Davao Oriental (Kilab Multimedia)

DAVAO CITY, Philippines- A Barangay Kagawad of Binondo, Bagangga Municipality, Davao Oriental and a leader of Barug Katawhan was shot dead Monday evening, March 4.

The victim, CRISTINA JOSE,  was one of those who led the 3-day protest rally outside the regional office of the Department of Social Welfare and Development in Davao. Jose is also a member of the party-list group Bayan Muna.

According to human rights advocate, Karapatan Southern Mindanao, Jose and all those who participated in the 'Kampuhan' were allegedly harassed by the Barangay Captain and the military from 67th IBPA.

"Supposedly, she was on her way to Davao City after the session to report the cases of Human Rights Violations, but she was brutally killed", said Karlos Trangia, spokesman of Barug Katawhan.

Meanwhile, Bayan Muna Representative Neri Colmenares, in a text message, condemned the killings and called for an immediate investigation.

Colmenares said that whoever the perpetrators are should be punished.

Balita: Rep. Teddy Casiño naghain na ng kandidatura sa pagkasenador

Larawan kuha niTine Sabillo

Hindi napigil ng walang humpay na pagbuhos ng ulan si Bayan Muna Rep. Teddy Casiño upang ituloy ang paghahain ng kandidatura sa pagkasenador. Sa gitna ng malakas na buhos ng ulan, simbolikong tumakbo si Casiño at mga tagasuporta nito mula sa simbahan ng San Agustin patungong Comelec.

"Makabuluhan po ang ating pagtakbo dahil ipinakita po natin na ang labang ito ay hindi lamang kailangang pagpawisan at paghirapan kundi ang labang ito ay laban ng sambayanang Pilino at hindi lang ng iisang tao,' ani Casiño.

Sinamahan ng iba't ibang grupo si Casiño sa kanyang literal na pagtakbo. Ilan sa mga grupong ipinakita ang kanilang suporta sa paghahain ng kandidatura ni Casiño ay ang Bayan Muna partylist, Gabriela Women's party, Anakpawis partylist, Kabataan partylist, Akap-Bata partylist, Piston partylist, Courage partylist, Kalikasan partylist, Migrante partylist, Kilusang Magbubukid ng Pilipinas, Kilusang Mayo uno at iba pa.

Pabirong binigkas ng kongresista na tanging sya lamang marahil ang nag-file ng kandidatura na basang-basa at naka-short. Sa kabila nito, seryoso at malinaw umano ang plataporma niya na kumakatawan sa ordinaryong mga mamamayan.

"Ito na po talaga. Wala nang atrasan. Ang masisiguro ko po lamang ay ibubuhos natin ang lahat upang manalo tayo at magkaroon ng boses ang karaniwang tao sa loob ng Senado," sabi ni Casiño, sa harap ng kanyang mga tagasuporta.

“Iba Naman!” ito ang tema ng kandidatura ni Casiño bilang pagtugon sa kahilingan ng nakararami.

“Ang tanong ng marami, wala na bang iba? Kaya nga po ako nangangahas na tumakbong senador ay para may iba naman. For so many decades, the same old political clans and vested interests have dominated the Senate”, ayon kay Casiño.

Dagdag pa ni Casiño, nararapat  bigyan ng ibang pagpipilian ang mamamayan sa darating na eleksyon mula sa nakasanayang ng mga kandidato.

Si Casiño ay tatakbo sa ilalim ng Koalisyong Makabayan ng Mamamayan (Makabayan).

Junk the Cybercrime Prevention Law!

The Cybercrime Prevention Act of 2012 poses serious threats to Internet freedom, the right to privacy and other essential civil liberties including the freedom of speech, expression, and the press.

Photo from PixelOffensive.

Petitioning Pres. Benigno Aquino III, the Supreme Court, and Congress
by: Kabataan Partylist

Petition Letter

Greetings,

We, the youth, journalists, activists, bloggers, and netizens of the Philippines express our outright condemnation to the passage of Republic Act No. 10175, or the Cybercrime Prevention Act of 2012, which poses serious threats to Internet freedom, the right to privacy and other essential civil liberties including the freedom of speech, expression, and the press.

While the Cybercrime Law was supposedly enacted to ward off hacking, identity theft, data manipulation, cybersex and other nefarious activities in the Internet, the insertion of provisions regarding online libel and vague sections on data collection and sanctions have transformed the legislation into an online censorship law.

We express our highest condemnation to the Bicameral Conference, especially to Sen. Vicente Sotto III, for inserting the online libel provisions, which are not present even in the 2001 Budapest Convention on Cybercrime penned by the Council of Europe, which was the basis for RA 10175.